Po wybuchu II wojny światowej i zakończeniu działań wojennych na terenach Polski, Niemcy rozpoczęli okupację ziem polskich i przystąpili do reorganizacji każdej sfery życia i gospodarki. Polska została podzielona na dystrykty m.in. Dystrykt Lubelski, do którego należały tereny obecnego Nadleśnictwa Sobibór. To tutaj władza stworzyła szereg zbrodniarskich ośrodków. W 1942 roku przy stacji kolejowej Sobibór powstał obóz zagłady, w którym dokonywano ludobójstwa. Od 1940 roku na terenach lasów sobiborskich mieściły się również obozy pracy m.in. w Krychowie, Lucie i Osowie.

 

 

Siedziba Nadleśnictwa Sobibór w roku 1939 mieściła się tuż przy torach kolejowych relacji Lublin-Chełm-Włodawa, przy stacji Sobibór. To właśnie w sąsiedztwie ówczesnej bazy nadleśnictwa w roku 1942 powstał niemiecki obóz zagłady. Odpowiedź na pytanie, „dlaczego Sobibór?” jest dość prosta. Było to miejsce słabo zaludnione, oddalone od najbliższej wsi o 2,5 km. Sprzyjające ukształtowanie terenu: z trzech stron sosnowy las, (częściowo porastający również północną i zachodnią część wybranego terenu). Dalej naturalną barierą była rzeka Bug, oddalona o 3-4 km na wschód oraz szeroki pas bagien, który rozlegał się od północy i zachodu. Jedynie na południe od obozu rozciągał się otwarty teren. Przy budowie oprócz ukształtowania terenu wykorzystano również istniejącą już infrastrukturę. Przebudowano jeden z torów, aby bezpośrednio prowadził do środka obozu. Oprócz tego zaadaptowano również: siedzibę biura Nadleśnictwa Sobibór i agencję pocztową, gospodarstwo rolne leśniczego, tartak, kapliczkę.

 

Teren obozu został podzielony na trzy części. Na terenie obozu trzeciego, powstała komora gazowa, gdzie uśmiercano ludzi za pomocą tlenku węgla produkowanego przez silnik. Na przełomie marca i kwietnia 1942 roku do obozu przybywały pierwsze transporty. Od maja rozpoczęto w pełni proces zagłady. Na stałe około 600 więźniów pracowało w obozie, przy jego utrzymaniu, pozostali byli mordowani. Pracujący osadzeni podjęli próbę stawienia oporu i tak 14 października 1943 r. w obozie wybuchło powstanie. Wielu osobom udało się uciec na skutek tego wydarzenia, do końca wojny przeżyło 46 spośród powstańców. Po buncie Niemcy podjęli decyzję o likwidacji obozu. Ostatnim etapem po rozbiórce całej infrastruktury było zasadzenie lasu sosnowego. Pozostała jedynie odremontowana siedziba byłego wówczas Nadleśnictwa Sobibór oraz kilka baraków.

 

Obecnie przyjmuje się, że 180 000 Żydów zostało zamordowanych w obozie zagłady w Sobiborze. Ponad połowa ofiar to Żydzi polscy, pozostali byli obywatelami różnych państw. Wśród zamordowanych byli również Romowie.

 

Dalej przebywali tam pracownicy pełniący służbę przymusowej pracy, nadzorowani przez Niemców i Ukraińców. W latach 1944–1947 dawna obozowa rampa oraz wspomniane budynki były wykorzystywane przez władze komunistyczne do wysiedleń ludności ukraińskiej ze wschodniej części Lubelszczyzny. 

 

Dziś zarówno lasy jak i budynki w zarządzie Nadleśnictwa Sobibór znajdują się na terenach byłego obozu zagłady. Pracownicy codziennie, przez biurowe okna oraz w drodze do pracy spoglądają w kierunku Muzeum i Miejsca Pamięci w Sobiborze.